Άβλιχος, Μικέλης

(Ληξούρι 1844 – Αργοστόλι 1917).Σατιρικός ποιητής, από τους τελευταίους εκπροσώπους της Επτανησιακής σχολής. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια. Διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα στην Κεφαλονιά και μετά ταξίδεψε στην Ελβετία όπου σπούδασε νομικά και φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Βέρνης. Στην πόλη αυτή, έγινε μαθητής και φίλος του μεγάλου Ρώσου αναρχικού Μπακούνιν, οι ιδέες του οποίου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και των κοινωνικών αντιλήψεων του νέου ποιητή. Αφού τέλειωσε τις σπουδές του, ταξίδεψε στο Παρίσι και σε διάφορες ιταλικές πόλεις (Ρώμη, Βενετία, Νάπολη κ.ά.). Τελικά επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε οριστικά στο Ληξούρι, όπου ασχολήθηκε με την ποίηση. Στο φως των φιλελεύθερων ευρωπαϊκών αντιλήψεων, η μικρή, κλειστή και αυταρχική κοινωνία της ιδιαίτερης πατρίδας του τού φάνηκε ιδιαίτερα θλιβερή και το γεγονός αυτό του γέννησε τη φιλοδοξία να γίνει ο πνευματικός δάσκαλος και αναμορφωτής της. Θέλοντας να συνεχίσει την αναμορφωτική δράση του Λασκαράτου, διάλεξε και αυτός τη σατιρική ποίηση ως βασικό όπλο, αλλά, πιο συγκρατημένος και μετριοπαθής, δεν είχε την εκρηκτικότητα εκείνου. Γενικά το έργο του, αν και ευρύτερο θεματικά και πλουσιότερο σε κοινωνικούς προβληματισμούς, δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε την εκφραστική ευστοχία του προκατόχου του. Στηλίτευσε την κοινωνική υποκρισία, την τυραννική επιρροή του κλήρου πάνω στην ελληνική ζωή, τις αδυναμίες της πολιτικής ηγεσίας καθώς και τα ελαττώματα διάφορων περισσότερο ή λιγότερο επιφανών συμπατριωτών του, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει πολλούς εχθρούς. Εκτός από σατιρικά, έγραψε και λυρικά ποιήματα, κυρίως σονέτα, που διαπνέονται από βαθύ ανθρωπισμό και ζωηρή φιλοσοφική διάθεση. Οι σθεναροί αγώνες του, και ιδιαίτερα η καλλιέργεια της δημοτικής γλώσσας, του εξασφάλισαν την εκτίμηση του Ψυχάρη, του Παλαμά και άλλων πνευματικών ανθρώπων της εποχής. Κυριότερο έργο του είναι η Πινακοθήκη της κολάσεως (έργο γραμμένο με «πίσσα και θειάφι», όπως έλεγε o ίδιος), στο οποίο καυτηριάζει μια σειρά από ανάξιους συμπολίτες του. H δημοσίευση του έργου αυτού έγινε αφορμή να φύγει από το Ληξούρι, γιατί το περιβάλλον του έγινε πολύ εχθρικό. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Αργοστόλι. Πολλά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν, αλλά το έργο του συνολικά έμεινε διασκορπισμένο σε διάφορες εφημερίδες, περιοδικά ή με τη μορφή χειρογράφων στα χέρια διαφόρων φίλων του. Πρώτη προσπάθεια παρουσίασης του Ά. και του έργου του έγινε από το περιοδικό Νουμάς,που αφιέρωσε το φύλλο της 9ης Μαΐου 1920 στη μνήμη του ποιητή. Συνολική έκδοση του έργου του έγινε από τον Λιναρδάτο (1959). Ο σατιρικός αναρχικός ποιητής Μικέλης Άβλιχος.